Producent: Automobiles E. Bugatti, Molsheim, Francja

Bugatti 51 pojawił się po raz pierwszy w 1931 roku. Wywodził się ze zmodernizowanego modelu 35B. Najwięcej zmian dokonano w silniku, który miał pojemność 2261 cm3, ale cylindry zostały zblokowane. Głowica cylindrów otrzymała dwa wały krzywkowe, samodzielnie sterujące zaworami ssącymi i wydechowymi. Wały krzywkowe były napędzane z wału korbowego poprzez układ kół zębatych. Zawory były ustawione pod kątem prostym. Wał korbowy był podzielony z powodu zastosowania łożysk tocznych w korbowodach. Kompresor typu Roots sprężał powietrze do ciśnienia 166 kPa i tłoczył je do gaźników typu Zenith. Silnik osiągał maksymalną moc 139,8 kW (190 KM) przy 5200 obr/min. W wersji 51A o pojemności 1492 cm3 osiągano moc 103 kW (140 KM), a model 51C o pojemności 1990 cm3 miał moc 117,8 kW (160 KM). Typ 51 różnił się zewnętrznie od modelu 35 potężniejszymi kołami (z oponami 29 × 5,00) bez wymienialnych wieńców tarcz kół oraz dwoma wlewami paliwa. Samochód miał masę około 750 kg i osiągał prędkość maksymalną 230 km/h. Ogółem w latach 1931 - 1935 wykonano 40 samochodów modelu 51. ostatnie egzemplarze miały silnik o pojemności 2,8 litra.

Największe sukcesy w tym samochodzie odnieśli Louis Chiron i Achille Varzi. Chiron wygrał w 1931 roku Grand Prix Monaco z prędkością średnią 86,54 km/h. Varzi zajął wówczas trzecie miejsce. Nadrobił to jednak w Grand Prix Tunisu, zwyciężając na torze w Kartaginie. Wspólne zwycięstwo odnieśli w Grand Prix ACF w Motlhéry, kiedy zmieniając się w dziesięciogodzinnym wyścigu osiągnęli prędkość średnią 125,06 km/h. W Grand Prix Niemiec na torze Nürburgring Chiron i Varzi zajęli drugie i trzecie miejsce. Chiron wygrał także wyścig na torze Masaryka w Brnie w Czechosłowacji z prędkością średnią 117,87 km/h. Bugatti 51 zwycięża zdecydowanie również w latach następnych na torach Grand Prix w Rzymie, Monaco, Monzie, Brnie i Dieppe. Wraz z modelem 35 można go śmiało zaliczyć do grupy najlepszych samochodów wyścigowych z Molsheim.