|
|
Obecny czas: Pon, 13.05.2024, 9:10
|
Zobacz posty bez odpowiedzi | Zobacz aktywne tematy
Historyczne pojazdy wojskowe
Autor |
Wiadomość |
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
Saurer 3BLDPL/4BLDP
Saurer 4BLD Żubr (Szwajcaria / Polska)PZInż-Saurer 4BLDP Zawrat (Szwajcaria / Polska) Samochody ciężarowe i autobusy produkowane w Polsce na licencji szwajcarskiego Saurera 3BLD. Miały ładowność 4 ton (3BLDPL) lub 6 ton (4BLDP). Dane techniczne Producent: Saurer, Arbon, Szwajcaria PZInż, Warszawa, Polska Rama stalowa o profilu ceowym, z 5 poprzecznicami Silnik: wysokoprężny, rzędowy, 6-cylindrowy, górnozaworowy, chłodzony cieczą Pojemność skokowa: 7980 ccm 8550 ccm Średnica cylindra: 110 mm 100 mm Skok tłoka: 140 mm 150 mm Stopień sprężania: 16,0:1 16,5:1 Ogumienie: 9,75×20 36×8 Długość: 7245 mm 8600 mm Szerokość: 2270 mm 2200 mm Rozstaw osi: 4100 mm 5800 mm Rozstaw kół przednich: 1770 mm 1845 mm Rozstaw kół tylnych: 1720 mm 1700 mm Masa podwozia: ok. 3830 kg ok. 4400 kg Ładowność: 4000 kg 6000 kg Prędkość maksymalna: 60 km/h 59 km/h Zużycie paliwa: 24 l/100 km 26 l/100 km (C) Historiawielunia.fora.pl Mailer.fsu.edu Odkrywca.pl W39a2.fora.pl Adam Jońca, Rajmund Szubański, Jan Tarczyński - Pojazdy Wojska Polskiego Wrzesień 1939; Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa, 1990
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:21, edytowano w sumie 2 razy
|
Pon, 18.02.2013, 16:59 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
1929-1935 Citroën-Kegresse P19
1929-1935 ciągnik artyleryjski Citroën-Kegresse P19 (Francja)FILM:Cytuj: Na początku 1931 roku podpisano umowę o realizacji kolejnej transzy francuskiej pożyczki militarnej dla Polski. Umowa obejmowała m.in. dostawę 94 samochodów półgąsienicowych Citroën-Kegresse w zbliżonych wersjach: C6 P14, C4 P17 i C6 P19 (C4 i C6 to oznaczenia modeli Citroëna, P14, P17 i P19 to oznaczenia odmian mechanizmu gąsienicowego Kegresse). Samochody te miały być dostarczone w okresie maj 1931 - grudzień 1933, w wersjach ciągników artyleryjskich, samochodów osobowych i samochodów łączności. Były to nowsze konstrukcje Kegresse'a, powstałe przy współpracy inż. M. Hinstine'a, różniące się znacznie konstrukcją zawieszenia od wcześniejszych modeli. Także i te pojazdy w ich wersjach cywilnych zostały rozreklamowane odbyciem rajdu przez Azję w 1931-32 roku ("Croisiere Jaune").
Model C-K P19 był to "samochód dragoński" armii francuskiej. We Francji używany był do przewozu piechoty zmotoryzowanej (Dragons Portes) w Lekkich Dywizjach Kawalerii (DLC). W Polsce występował tylko w wersji osobowego samochodu terenowego z 6-osobowym odkrytym nadwoziem typu "torpedo", z rozkładanym brezentowym dachem (zdjęcie). Dane techniczne Producent: Citroën, Francja Okres produkcji: 1929-1935 Ciągnik artyleryjski półgąsienicowy Nadwozie: stalowe, skrzyniowy, z drewnianą skrzynią ładunkową Silnik: Citroën C6, 4-suwowy, rzedowy, 6-cylindrowy, chłodzony cieczą Układ zasilania: gaźnik Pojemność skokowa: ok. 2500 ccm Moc maksymalna: 42 KM Ogumienie: 7.00×20" (na osi przedniej) Gąsienice: gumowo-metalowe Szerokość gąsienic: 275 mm Długość: 4700 mm Szerokość: 1700 mm Prześwit: 280 mm Masa własna: 2330 kg Prędkosć maksymalna: 52 km/h (na drodze) Zużycie paliwa: 28 l/100 km (na drodze) (C) Derela.republika.pl Garnek.pl 1939.pl Odkrywca.pl Oto6.fr Theminiaturespage.com Flickr.com Grumlt.citrina.lt Youtube.com Adam Jońca, Rajmund Szubański, Jan Tarczyński - Pojazdy Wojska Polskiego Wrzesień 1939; Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa, 1990
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:21, edytowano w sumie 2 razy
|
Nie, 24.02.2013, 15:36 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
GT-T
GT-T (ZSRS)FILM:Cytuj: GT-T (ros. gusienicznyj transportior-tjagacz - gąsienicowy tranporter-ciągnik) ciągnik gąsienicowy produkcji sowieckiej, skonstruowany pod koniec lat 50-tych. W związku z uruchomieniem seryjnej produkcja GT-T zawieszono prace badawcze nad kołowymi pojazdami terenowymi (ZiL E167 i podobnymi).
Ciągnik przeznaczony do transportu ludzi i towarów w warunkach bezdroży, zasp śnieżnych, w trudno dostępnym terenie, pokrytym niską roślinnością i poprzecinanym licznymi ciekami wodnymi. GT-T może być eksploatowany w ekstremalnych temperaturach. Powszechnie używany w Armii Sowieckiej. Dane techniczne: Producent: Ałtajtransmasz-serwis (ATM), Semipałatyńskij Maszynostroitielnyj Zawod, Rubcowsk, ZSRS Liczba miejsc w kabinie: 4 Liczba miejsc w przedziale ładunkowym: 21 Silnik: JaMZ-238M2 Moc maksymalna: 240 KM (176 kW) Skrzynia biegów: mechaniczna, 5-biegowa Długość: 6340 mm Szerokość: 3140 mm Wysokość: 2160 mm Rozstaw osi: 3914 mm [?] Rozstaw środków gąsienic: 2600 mm Prześwit: 490 mm Masa własna: 8200 kg Ładowność: 2000 kg Masa przyczepy: 4000 kg Pojemność zbiornika paliwa: 550 l Prędkość maksymalna: 45,5 km/h (na lądzie) 6 km/h (na wodzie) Zużycie paliwa: 90-110 l/100 km Nacisk jednostkowy na grunt: 0,24 kg/cm2 Średnica zawracania: 13,30 m (C) Wikimedia.org Ural-tk.com Lunohodov.net Alternathistory.org.ua Youtube.com
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:22, edytowano w sumie 2 razy
|
Pon, 25.02.2013, 20:57 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
Samochód ciężarowy półgąsienicowy wz.34
Samochód ciężarowy półgąsienicowy wz.34Cytuj: Podstawowa wersja ciężarowa samochodu półgąsienicowego wz.34 miała zamkniętą kabinę kierowcy, długą ramę podwozia i długą skrzynię ładunkową. Kabina była nieco uproszczona w stosunku do ciężarówki PF-621.
Samochód na zdjęciu i na rysunku ma wczesny typ wahacza mechanizmu gąsienicowego.
Dość powszechnym wariantem był samochód warsztatowy wz. 34. Miał otwarte, stalowe nadwozie, z brezentowym dachem i boczkami kabiny. Boczne ściany nadwozia były odchylane. Wersja ta miała ramę podwozia średniej długości. We wnętrzu znajdowało się specjalistyczne wyposażenie warsztatowe (rysunek kolorowy).
Podobne były pojazdy wz. 34 i C4P przeznaczone do holowania reflektorów przeciwlotniczych i przyczep sprzętowych w artylerii plot.
Interesującym wariantem był terenowy ambulans. Miał zamknięte, stalowe nadwozie z przedziałem sanitarnym oddzielonym od reszty ścianką z szybą. Samochód mógł przewozić ośmiu chorych siedzących na miękkich kanapach, a po ich rozłożeniu - czterech na noszach (w dwóch poziomach). Prawdopodobnie zbudowano około 50 ambulansów.
Inne warianty, budowane w mniejszych ilościach: wóz strażacki z drabiną, używane w ilości kilku sztuk przez Straż Pożarną we Lwowie. wz.34 "lot" (lub C4P "lot") - wersja dla obsługi naziemnej lotnictwa (skrócona, do holowania samolotów). Co najmniej dwa pojazdy tej wersji posiadał 16. dywizjon artylerii motorowej, w roli ciągników artyleryjskich. wz.34 z wciągarką balonową - prawdopodobnie tylko jeden pojazd. Ponadto, budowano samochody półgąsienicowe wz.34 z rolkami do jazdy po szynach. Mogły być one instalowane na standardowym pojeździe. Na szynach samochód był napędzany własnymi gąsienicami. Zobaczcie więcej na stronie o pojazdach szynowych.
Użycie Samochody półgąsienicowe wzór 34 były używane jako terenowe ciężarówki, oraz w wariantach specjalistycznych, jak: samochody pogotowia technicznego, samochody warsztatowe, itp. Były używane między innymi w oddziałach saperskich (jako wozy sprzętowe lub do holowania przyczep) oraz saperów kolejowych (jeden na kompanię). W kompaniach czołgów lekkich Vickers i 7TP były po dwa samochody wz. 34 jako wozy sprzętowe (2. batalion czołgów lekkich w 1939 roku, składający się z trzech kompanii 7TP, posiadał jednak ogółem aż 12 samochodów wz. 34, a 21. kompania czołgów lekkich Vickers miała 3 samochody). Dwa samochody wzór 34 na prowadnicach szynowych były przydzielone do każdego pociągu pancernego jako czołówka naprawcza (zwykle były przewożone na platformach składu gospodarczego). Samochody wz.34 i ciągniki C4P używane były także w obsłudze naziemnej lotnictwa do holowania samolotów.
Poza tym, samochodów wzór 34 używano od lata 1937 w 10. Brygadzie Kawalerii do przewozu drużyn strzeleckich. Oba pułki Brygady powinny mieć po 12 samochodów. Były one używane podczas zajęcia Zaolzia w 1938 roku, ale prawdopodobnie zostały wycofane z Brygady w 1939 roku (w każdym razie nie było żadnych pomiędzy pojazdami przekazanymi Węgrom po przekroczeniu granicy). Zdjęcie przedstawia samochód wz.34, prawdopodobnie drużyny strzeleckiej ze szwadronu rozpoznawczego 10. pułku strzelców konnych na Zaolziu.
Około 50 ambulansów wz.34 było używanych przez Polski Czerwony Krzyż (większość polskich ambulansów należała oficjalnie nie do wojska, ale do PCK - pozwalało to zaoszczędzić na budżecie). W 1939 roku PCK został zmilitaryzowany i wszystkie pojazdy weszły w skład kolumn sanitarnych.
Kilka pojazdów C4P / wz.34 przetrwało wojnę - podobno w 1946 roku widziano je w południowo-wschodnich regionach kraju, ale niestety, obecnie nie wiadomo o żadnym istniejącym egzemplarzu...
Konstrukcja Samochód półgąsienicowy wzór 34 oparty był ogólnie na konstrukcji ciężarówki Polski FIAT 621L. Niektóre podzespoły były zmodyfikowne, m.in oś przednia i skrzynia biegów, z dodanym reduktorem. Nadwozie o konstrukcji stalowej lub drewniano-stalowej (w przypadku skrzyni ładunkowej), spoczywało na ramie prostokątnej, skróconej i wzmocnionej w stosunku do ciężarówki. Przednia oś zawieszona była na resorach półeliptycznych z amortyzatorami hydraulicznymi.
Zawieszenie tylne - mechanizm gąsienicowy, z wahaczowo-rolkowym systemem prowadzenia gąsienic. Napęd przenoszony przez tylny most na sztywno zawieszone koła zębate. Dwukołowy wózek jezdny zawieszony był na wahaczu dźwigniowym, osadzonym na osi, resorowanej resorami półeliptycznymi. Na tylnym końcu wahacza zamocowane było jezdne koło napinające. Wcześniejsze i późniejsze pojazdy różniły się kształtem wahacza. Na górze wahacza była rolka podtrzymująca gąsienicę. Nowoczesne gąsienice bezsworzniowe szerokości 300mm były konstrukcji gumowo-stalowej (patent inż. L. Białkowskiego).
Silnik: gaźnikowy FIAT-122B (PZInż. 367): 6-cylindrowy, rzędowy, 4-suwowy, moc - 46 KM (34 kW) przy 2600 obr/min, poj. 2952 cm³, chłodzony cieczą, umieszczony z przodu, napędzający gąsienice. W 1936 roku inż. A. Rummel opracował wzmocniony silnik o mocy 63 KM (46,4 kW) i takiej samej pojemności - ale zamontowano go prawdopodobnie tylko w pięciu prototypach - może także w niewielu pojazdach ostatniej produkcji. Skrzynia biegów miała 4 przełożenia do przodu i 1 do tyłu, oraz reduktor terenowy. Hamulce bębnowe na koła osi przedniej i koła napędowe gąsienic.
Malowanie Samochody wz.34 i ciągniki C4P malowane były głównie w standardowy kamuflaż, złożony z nieregularnych plam koloru szaro-piaskowego i ciemnobrązowego (sepii) naniesionych natryskowo na kolor bazowy - brązowozielony, albo całe pojazdy w kolorze brązowozielonym. (C) Derela.republika.pl
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:23, edytowano w sumie 4 razy
|
Wto, 05.03.2013, 3:28 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
1918 Samochód pancerny "Józef Piłsudski"
1918 Samochód pancerny "Józef Piłsudski" ("Tank Piłsudskiego") (Polska) Cytuj: Improwizowany samochód pancerny "Józef Piłsudski", nazywany także "Tank Piłsudskiego", był pierwszym wozem bojowym zbudowanym w Polsce, jeszcze przed oficjalnie uznawaną datą odzyskania niepodległości (11 listopada 1918). Pomimo prostoty konstrukcji i uzbrojenia umieszczonego w całości w kazamacie pancernej, z niewielkimi kątami ostrzału, jego pochylone płyty pancerne dawały pojazdowi dość nowoczesny wygląd. Skonstruowany i używany był podczas walk we Lwowie z Ukraińcami w 1918 roku.
Na przełomie października i listopada 1918, wojna światowa szybko zmierzała do końca, podczas, gdy Cesarstwo Austro-Węgierskie ulegało rozpadowi. Tworzące się państwa: Polska i Zachodnio-Ukraińska Republika Ludowa (W) dążyły do przejęcia zamieszkiwanej przez obie narodowości Galicji Wschodniej, a zwłaszcza jej stolicy - Lwowa. W nocy na 1 listopada ukraińska organizacja wojskowa opanowała większość miasta, po czym 1-2 listopada rozpoczęły się uliczne walki z polskimi oddziałami i ochotnikami (W), trwające do 22 listopada 1918.
Projekt improwizowanego samochodu pancernego opracował profesor (Politechniki Lwowskiej?) Antoni Markowski i przedstawił komendantowi II Grupy Wojska Polskiego we Lwowie kpt. Mieczysławowi Borucie-Spiechowiczowi (W). Pomysł budowy samochodu został zaakceptowany i szybko przystąpiono do jego budowy w lwowskich Warsztach Kolejowych, na podwoziu niezidentyfikowanej ciężarówki. Prace ukończono do 8 listopada 1918.
"Tank Piłsudskiego" ważył ok. 5 ton, długość wynosiła ok. 620 cm, a wysokość ok. 220 cm. Uzbrojenie stanowiły 4 ciężkie karabiny maszynowe montowane w ścianach pancernego nadwozia[1], najprawdopodobniej austriackie Schwarzlose M.7/12 (według innych źródeł, 3 km-y[2]). Załoga liczyła 7-8 osób. Samochód był ogumiony gumowymi masywami. Brak jest danych odnośnie grubości i jakości pancerza, lecz zapewne zabezpieczał przed pociskami broni strzeleckiej, przy tym jego kształt ewidentnie ułatwiał rykoszetowanie pocisków.
Służba: "Tank Piłsudskiego" należał do Oddziału Technicznego Naczelnej Komendy Obrony Lwowa. Zadebiutował bojowo 9 listopada, kiedy został użyty do wsparcia ataku oddziałów por. Kazimierza Schleyena przez Ogród Jezuicki. Samochód posuwał się ulicą Mickiewicza w kierunku ul. Jagiellońskiej, lecz na wysokości ul. Krasickich został zatrzymany przez wykopany rów i barykadę z przewróconego wozu meblowego. Jednocześnie trafił pod intensywny ostrzał z broni ręcznej. Po tym, jak trzy z jego karabinów maszynowych uległy zacięciom, samochód wycofał się. Natarcie również nie odniosło sukcesu.
Z nieznanych przyczyn "Tank Piłsudskiego" nie był używany bojowo w dalszych walkach w mieście, które trwały do wycofania się Ukraińców w nocy na 22 listopada. Tego dnia natomiast samochód został użyty podczas rozruchów o obliczu antyżydowskim na Placu Krakowskim[2], znanych jako "pogrom lwowski" (W) (brak jest bliższych informacji, lecz zapewne samochód brał udział w przywracaniu porządku. Na skutek jednak opieszałości i dwuznacznego stanowiska Naczelnej Komendy Obrony Lwowa, przede wszystkim kierującego nią związanego z endecją kpt. Czesława Mączyńskiego (W), rozruchy skutecznie stłumiono dopiero 24 listopada). Prawdopodobnie w dalszych miesiącach samochód wszedł w skład oddziału Związek Aut Pancernych z samochodem "Kresowiec"[1]. Jego dalszy los i ewentualny udział w dalszej obronie Lwowa i walkach o Lwów podczas wojny polsko-bolszewickiej nie jest znany.
Kolor pojazdu nie jest znany; prawdopodobnie był szary. Na przedniej płycie miał wymalowany duży i odznaczający się bogatymi detalami wizerunek Orła Białego w koronie, na pionowym pasie lub tarczy innego koloru - prawdopodobnie czerwonego. Na kilku zdjęciach samochód nosi rozwiniętą flagę amerykańską, interpretowaną jako wyraz poparcia amerykańskiego dla polskiej sprawy (wyrażającego się m.in. w przemówieniu o 14 punktach prezydenta Woodrowa Wilsona).
Pierwsza załoga: Dowódca: ppor. Edward Sas-Świstelnicki Kierowcy: Eugeniusz Bernacki, Władysław Kubala Strzelcy: Mieczysław Kretowicz, Edward Kustanowicz, Bronisław Nizioł, Stefan Zambelli. Warto zaznaczyć, że także we Lwowie 5 listopada 1918 miał miejsce pierwszy lot bojowy polskiego samolotu. Nie jest znane użycie innych pojazdów pancernych przez Polaków lub Ukraińców w obronie Lwowa, poza szynowymi. Do Lwowa skierowano zdobyty austro-węgierski pociąg pancerny, podzielony na pociąg nr 1 "Piłsudczyk" i nr 2 "Śmiały". W samym Lwowie zbudowano natomiast pociąg pancerny (PP) nr 3 "Lis-Kula" (nazywany "Pepetrójka"). Dane techniczne: Załoga: 7-8 osób Uzbrojenie: 4 karabiny maszynowe Długość: 6200 mm Wysokosć: 2200 mm Masa bojowa: ok. 5000 kg (C) Derela.republika.pl Odkrywca.pl Dobroni.pl
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:23, edytowano w sumie 4 razy
|
Czw, 07.03.2013, 0:51 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
1919 Samochód pancerny "Kresowiec"
1919 Samochód pancerny "Kresowiec" (Polska)Cytuj: Improwizowany samochód pancerny 'Kresowiec' był najdziwniej wyglądającym pojazdem Wojska Polskiego. Pomysłodawcami jego projektu byli prof. Politechniki Lwowskiej, inż. Wilhelm Aleksander Lutzke - Birk, wówczas komendant Warsztatów Technicznych Obrony Lwowa oraz inż. Witold Aulich. Jako podstawę do budowy wybrano trzykołowy pług motorowy 'Praga'. Pancerz wykonano w warsztatach przy ul. Polnej 53 we Lwowie, przy współpracy Warsztatów Kolejowych. Pług motorowy Praga, produkowany był przez firmę Erste Bohmismahrische Maschinenfabrik w Pradze od roku 1914. Miał on pomóc zmechanizować prace rolne. Była to droga nowinka techniczna, dlatego jak wnioskuje Pan Magnuski, musiał go przekazać obrońcom Lwowa jeden z okolicznych , bogatych właścicieli ziemskich. Pojazd nazwano 'Kresowiec', został ukończony w maju 1919 roku. Prawdopodobnie, wraz z 'Tankiem Piłsudskiego' tworzył on Związek Aut Pancernych. Według konstruktora prof Lutzke - Birka '...pojazd był czynny w Ogrodzie Pojezuickim'. Brak jakichkolwiek przekazów o jego udziale w walkach o Lwów i jego dalszych losach.
Konstrukcja Kadłub wykonano z blach żelaznych o grubości 10 mm. Na uzbrojenie składały się karabiny maszynowe. Jeden ckm w tylnej ścianie kadłuba, a dwa w bocznych sponsonach. Ogień można było prowadzić do przodu, na boki i do tyłu. Na szczycie wozu znajdowała się wieżyczka dowódcy. Napędzany był silnikiem gaźnikowym, 4- cylindrowym o mocy 32 KM. Silnik chłodzony wodą. Sprzęgło jednotarczowe suche, skrzynia przekładniowa mechaniczna 2 biegi do przodu. Podwozie o konstrukcji ramowej. Przednie koła napędzane zawieszone sztywno. Tylne koło służyło do kierowania , zawieszone sztywno. Brak informacji na temat możliwości trakcyjnych pojazdu.
Dane techniczne Załoga: 4-5 Uzbrojenie: 3 ckm Maxim wz.08 Opancerzenie: 10 mm Długość: 7000 mm Wysokość: 3160 mm Szerokość: 2860 mm Masa bojowa: 7000-8000 kg (C) Odkrywca.pl Forum.ioh.pl Aviarmor.net
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:24, edytowano w sumie 2 razy
|
Czw, 07.03.2013, 16:33 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
1920 Samochód pancerny "Bukowski"
1920 Samochód pancerny "Bukowski" (Polska)Cytuj: Latem 1920 roku, w Warsztatach Naprawy Samochodów przy ul. Janowskiej we Lwowie, z inicjatywy płk Cz. Mączyńskiego, rozpoczęto budowę improwizowanych samochodów pancernych. Organizatorem prac był mjr. inż W.M. Kohmann - Floryański. Mjr. W. Ossoria - Bukowski, szef wojsk samochodowych DOG we Lwowie przekazał samochód ciężarowy Packard 3 t. On też zaprojektował opancerzenie pojazdu. Improwizowany samochód pancerny był opancerzany pod kierunkiem starszych majstrów wojskowych sier. Józefa Kuzilka i Juliana Leśkówa. W lipcu 1920 roku ukończono samochód pancerny, nazwany 'Bukowski', od nazwiska szefa wojsk samochodowych. Ze zdjęć można stwierdzić, że opancerzenie wykonano z niemieckich pancernych płyt okopowych, jak w samochodzie Ford Tfc. 14 sierpnia 1920 r. samochód 'Bukowski' włączono w skład oddziału szturmowego. Oddziałem dowodził por. Kruszyński. Pojazd walczył w obronie Lwowa przed kawalerią Budionnego. Samochód brał udział w następujących walkach: - 19 sierpnia 1920 r. brał udział w walkach o Busk, wraz z 6 DP, - 20-21 sierpnia 1920 roku walczył pod Zadwórzem, - 23 sierpnia uległ uszkodzeniu w boju o Pikułowice i Barszczowice, W wyniku odniesionych uszkodzeń samochód ewakuowano do Lwowa. W roku 1921, po zakończeniu działań wojennych, samochód znajdował się w 6 dywizjonie samochodowym we Lwowie. Dalsze losy nieznane.
Samochód pancerny 'Bukowski' - Konstrukcja
Pancerz pojazdu był nitowany, z pancernych płyt ckm, o grubości 3-9 mm. Napędzany był silnikiem gaźnikowym, 4-suwowym, rzędowym, 4-cylindrowym, pojemności 5725 cm3, o mocy 32-33 KM, chłodzony cieczą. Napęd na tylne koła za pomocą przekładni łańcuchowej. Skrzynka przekładniowa 4 biegi do przodu, 1 do tyłu. Koła z ogumieniem pełnym o rozmiarach 36 x 5, przednie koła kierowane, tylne koła podwójne. Rozstaw osi 396 cm.s
Dane techniczne Załoga: 6 Długość: 6450 mm Wysokość: 2000 mm Szerokość: 2720 mm Uzbrojenie: 4 ckm Masa bojowa: ok 7000 kg Moc jednostkowa: 4,7 KM/t Prędkość maks: 30 km/h (C) Dobroni.pl
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:24, edytowano w sumie 3 razy
|
Sob, 09.03.2013, 3:32 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
1920 Samochód panerny "Lwowskie dziecko"
1920 Samochód pancerny "Lwowskie dziecko" (Polska)Cytuj: W sierpniu 1920 roku, w Warsztatach Naprawy Samochodów we Lwowie, przy ul. Janowskiego we Lwowie rozpoczęto opancerzanie kolejnego, po samochodzie pancernym „Bukowski”, samochodu. Pracami kierował także sierż. J. Kuzilek i sierż. J. Leśków. Do budowy pojazdu użyto samochodu ciężarowego Packard przekazanego przez mjr. W. Bukowskiego.
Do opancerzenia użytku niemieckich tarcz strzeleckich. W przeciwieństwie jednak do „Bukowskiego” konstruktorzy nie pracowali pod presją czasu, co pozwoliło im na bardziej skomplikowany projekt. Płyty zamontowano pod kątem. Na szczycie pojazdu zamontowano wieżyczkę obrotową, uzbrojoną we francuskie działko 37 mm. W ścianie tylnej i przedniej zamontowano karabiny maszynowe. Pojazd posiadał też otwory po bokach, w które można było przenieść karabiny.
19 września 1920 roku, na terenie Warsztatów w sposób uroczysty oświęcono ukończony pojazd. W uroczystości brał udział płk. Mączyński, płk. Sztabu Generalnego Mariański, ppłk Boguski. Wtedy też samochód otrzymał nazwę „Lwowskie dziecko”. O całej uroczystości donosił „Kurier Lwowski”. Po uroczystości poświęcenia odbyła się parada pod pomnikiem Mickiewicza, w której przejechał samochód pancerny „Bukowski” oraz „Lwowskie dziecko”. Do dziś nie jest znany epizod wojenny „Lwowskiego dziecka”. Wiadomo jedynie, że wojnę z bolszewikami przetrwał i w marcu 1921 roku znajdował się w 6 dywizjonie samochodowym we Lwowie. Jego dalsze losy są nieznane.
Konstrukcja Kadłub wykonano z nitowanych stalowych tarcz strzeleckich, grubości 3-9 mm. Na uzbrojenie składały się dwa karabiny maszynowe (miejsce na cztery sztuki) oraz działko 37 mm w obrotowej wieży. Napędzany był silnikiem gaźnikowym, 4- cylindrowym, o pojemności 5725 cm3, o mocy 32 -33 KM. Silnik chłodzony cieczą. Sprzęgło jednotarczowe suche, skrzynia przekładniowa mechaniczna 2 biegi do przodu. Podwozie o konstrukcji ramowej. Tylne koła napędzane przekładnią łańcuchową, skrzynka przekładniowa 4 biegi do przodu, 1 do tyłu, koła z ogumieniem pełnym o rozmiarach 36 x 5, przednie koła kierowane, tylne koła podwójne, rozstaw osi 396 cm.
Dane techniczne: Załoga: ok. 6 ludzi Pancerz: 3-9 mm Uzbrojenie: 2-4 ckm Maxim wz.08, działko 37 mm Długość: 6200 mm Wysokość: 3000 mm Szerokość: 2000 mm Masa bojowa: ponad 7000 kg Prędkość maksymalna: do 30 km/h Moc jednostkowa - ok. 4,7 KM/t (C) Aviarmor.net Dobroni.pl
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:25, edytowano w sumie 4 razy
|
Nie, 10.03.2013, 2:02 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
1950-1962 ZIL BTR 152
1950-1962 ZIL BTR 152 (ZSRS)FILM:Cytuj: BTR-152 (ros. БТР-152) - kołowy transporter opancerzony konstrukcji sowieckiej z okresu po II wojnie światowej.
Prace nad projektem pojazdu rozpoczęto w 1946 w zakładach ZiS, pod oznaczeniem fabrycznym ZiS-152. Prowadził je zespół konstrukcyjny pod kierunkiem głównego konstruktora zakładów inż. B. M. Fittermana. Wykorzystano podzespoły nowo skonstruowanego terenowego samochodu ciężarowego ZiS-151, produkowanego w latach 1947 - 1957. W maju 1947 zbudowano dwa pierwsze prototypy. Potem zbudowano trzy serie eksperymentalne. Badania zakończono w grudniu 1949, a 24 marca 1950 pojazd został przyjęty do uzbrojenia Armii Radzieckiej pod oznaczeniem BTR-152 (skrót od bronietransportior - transporter opancerzony). Produkcja seryjna rozpoczęła się w lipcu 1950. Transporter BTR-152 miał napęd na wszystkie koła - układ napędowy 6x6, z pojedynczymi kołami (zastosowane większych pojedynczych kół, zapewniających lepsze własności terenowe, zamiast tylnych kół bliźniaczych, było najistotniejszą modyfikacją w stosunku do ciężarówki ZiS-151). Ogólny schemat konstrukcyjny był typowy dla samochodów ciężarowych, z silnikiem z przodu umieszczonym pod długą maską oraz z osią kierowaną z przodu i dwoma pozostałymi osiami blisko siebie z tyłu. Za silnikiem znajdował się przedział kierowania, nakryty krótkim dachem pancernym, a za nim odkryty przedział transportowy (w późniejszych wersjach był on zakryty). Samonośne nadwozie było spawane z płyt pancernych. Transporter miał drzwi po obu bokach przedziału kierowania oraz podwójne drzwi dla desantu w tylnej płycie. Chłodnica silnika, umieszczona z przodu, była osłonięta poziomą żaluzją pancerną, otwieraną zdalnie. Przed kierowca i dowódcą znajdowały się okna, zakrywane pancernymi klapami z przyrządami obserwacyjnymi ze szkła pancernego tripleks. Transporter w wersji podstawowej mógł przewozić 17 żołnierzy (dwie drużyny), oprócz kierowcy i dowódcy. Część wyposażona była w radiostacje 10RT-12. Nadwozie miało korzystne dla zwiększenia możliwości rykoszetowania pocisków nachylenie płyt i zabezpieczało przed pociskami karabinowymi i odłamkami, a z przodu - przed przeciwpancernymi pociskami karabinowymi i zwykłymi pociskami kalibru 12,7 mm z każdej odległości. Grubość pancerza BTR-152 wynosiła 13 mm z przodu, 10 mm po bokach, 8 mm z tyłu i 6 mm z góry i dołu. Od modelu BTR-152W zmodyfikowano grubość opancerzenia: 14 mm przód, 11 mm boki w górnej części i 9 mm w dolnej, 9 mm tył, 8 mm dach przedziału kierowania, 5 mm maska silnika i 4 mm dno. Uzbrojenie stanowił tylko jeden karabin maszynowy SG-43 (później SGMB)z 1250 nabojami, mocowany nad przedziałem kierowania. Jego obsługa pozostawała odsłonięta podczas prowadzenia ognia. Karabin maszynowy można było zamocować także na uchwytach po bokach i z tyłu przedziału transportowego. Uzbrojenie mógł uzupełniać ręczny karabin maszynowy DPM desantu oraz broń strzelecka.
Wersje produkcyjne BTR-152 - podstawowa wersja z odkrytym przedziałem bojowym, uzbrojona w 1 karabin maszynowy SG-43 kal. 7,62 mm. BTR-152A - wersja przeciwlotnicza i wsparcia ogniowego wyposażona w stanowisko ZTPU-2 z dwoma sprzężonymi wkm-ami KPW kalibru 14,5 mm w odkrytym przedziale bojowym. Kąt podniesienia uzbrojenia wynosił od -5° do +89°, obrót wieży ręczny, zapas nabojów 1200. Załoga składała się z kierowcy, trzech żołnierzy obsługi i 6 żołnierzy desantu. Masa bojowa - 8600 kg. Produkowana w latach 1952-55 (719 sztuk) BTR-152B - ruchomy punkt dowodzenia artylerii z zakrytym podwyższonym przedziałem bojowym z 1953 roku, nie produkowany seryjnie. BTR-152W (БТР-152В) - ulepszona wersja transportera produkowana seryjnie od października 1955. Wyposażona w system regulacji ciśnienia w ogumieniu (pozwalający pokonywać trudny teren i minimalizować skutki przestrzelenia opon) i wyciągarkę. Pierwsze serie posiadały zewnętrzne przewody systemu centralnego pompowania kół, wersja późniejsza BTR-152W1 produkowana od 1958 roku miała koła o nowej konstrukcji z przewodami systemu centralnego pompowania kół wewnątrz felg i szereg podzespołów zunifikowanych z nową ciężarówką ZiŁ-157. Uzbrojona w karabin maszynowy SGMB kal. 7,62 mm. BTR-152Je (БТР-152Е) - wersja przeciwlotnicza BTR-152A oparta na nowym podwoziu BTR-152W (uzbrojona w 2 sprzężone wkm-y KPWT kal. 14,5 mm), produkowana w latach 1955-57 (160 sztuk) BTR-152K - wersja z zakrytym przedziałem bojowym i systemem centralnej regulacji ciśnienia w ogumieniu, produkowana od 1957 roku. Wyposażona w urządzenia filtro-wentylacyjne i opcjonalnie w noktowizyjne przyrządy obserwacyjne kierowcy TWN-2. Desant zmniejszony do 13 osób. W dachu przedziału bojowego był długi podłużny luk, przykrywany trzema klapami. Uzbrojenie stanowił karabin maszynowy SGMB lub PKT mocowany w uchwycie na zewnątrz (część pojazdów była nieuzbrojona). Od 1959 roku produkowano wersję BTR-152K1 z systemem centralnego pompowania kół wewnątrz felg (jak BTR-152W1) BTR-152S - wóz dowodzenia i łączności z podwyższonym, zakrytym od góry kadłubem (wysokość 2820 mm), wyposażony w radiostację R118. Produkowany w latach 1955-59 (272 sztuki). Późniejsza wersja S1 wyposażona w system centralnego pompowania kół wewnątrz felg. BTR-152I - wóz dowodzenia i rozpoznania z podwyższonym, zakrytym od góry kadłubem, z dwoma pancernymi oknami na każdym z boków. BTR-152E1, Ju1, T1 (БТР-152Э1, Ю1, Т1) - wersje eksportowe BTR-152W1, dla krajów Bliskiego Wschodu i tropikalnych BTR-152D - nie produkowana seryjnie wersja przeciwlotnicza wyposażona w stanowisko ZTPU-4 z czterema sprzężonymi wkm-ami KPW kalibru 14,5 mm, powstała w 1952 roku, nie dopracowana BTR-152 - modyfikacja przeciwlotnicza z zamontowanymi w tylnej części przedziału bojowego czterema sprzężonymi wkm-ami DSzKM kalibru 12,7 mm (czeski system przeciwlotniczy KLAD). Używana przez Egipt i Afganistan. BTR-152 - modyfikacja przeciwlotnicza używana przez oddziały OWP walczące z armią izraelską w 1982 roku. Uzbrojona w podwójnie sprzężone działko ZU-23-2 kalibru 23 mm ustawione w przebudowanym przedziale transportowym. Pojazdy tej wersji miały przebudowane ściany tylnej części pojazdu. BTR-152 - modyfikacja przeciwlotnicza używana w Jemenie i Sudanie, uzbrojona w amerykański zestaw przeciwlotniczy z sześciolufowym działkiem M167A1 Vulcan kalibru 20 mm Type 56 - chińska wersja licencyjna
Służba Nowe transportery weszły na wyposażenie sowieckiej piechoty zmechanizowanej w 1950. Publicznie zostały pokazane na defiladzie w Moskwie w 1951. Były podstawowym sprzętem tego typu w latach 50. i 60. XX wieku. Bojowo Armia Sowiecka użyła ich na Węgrzech w 1956, a także w Czechosłowacji w 1968. Transportery BTR-152 znalazły się także w uzbrojeniu państw-członków Układu Warszawskiego, w tym Ludowego Wojska Polskiego. Posiadały je także armie państw arabskich i afrykańskich, Chińskiej Republiki Ludowej, Korei Północnej, Wietnamu i Kuby. Były masowo używane w różnych konfliktach lokalnych. Ogółem do 1963 roku wyprodukowano 12.421 transporterów BTR-152 wszystkich modyfikacji.
Egzemplarze muzealne Muzeum Techniki Wojskowej w Zabrzu - egzemplarz w trakcie renowacji Muzeum Wojsk Lądowych w Bydgoszczy Lubuskie Muzeum Wojskowe w Drzonowie - pojazd sprawny technicznie Skansen Uzbrojenia Wojska Polskiego w Jeleniej Górze Muzeum Oręża Polskiego w Kołobrzegu Muzeum Broni Pancernej Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych w Poznaniu Muzeum Orła Białego w Skarżysko-Kamiennej BTR-152
BTR-152W Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie Park plenerowy przed siedzibą główną MWP - BTR-152W1 Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej - BTR-152W Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej - BTR-152 Dane techniczne Państwo: ZSRS Producent: ZiS/ZiŁ (Moskwa), BAZ (Briańsk) Typ pojazdu: transporter opancerzony Trakcja: kołowa (6x6) Załoga: 2+17 Prototypy: 1946-1947 Produkcja: 1950-1962 Użytkownicy: Afganistan, Albania, Algieria, Angola, Kambodża, Chiny, Kongo, Kuba, Cypr, Egipt, Gwinea, Etiopia, NRD, Indonezja, Irak, Korea Płn, Laos, Jemen, Liban, Mali, Mongolia, Mozambik, Nikaragua, Polska, Seszele, Somalia, Sri Lanka, Sudan, Syria, Tanzania, Uganda, Wietnam, ZSRS Silnik: ZiS-123 gaźnikowy 4-suwowy, rzędowy 6-cylindrowy Moc maksymalna: 110 KM przy 3000 obr/min Skrzynia biegów: mechaniczna Pojemność zbiornika paliwa: 300 l Pancerz: spawany z płyt walcowanych Uzbrojenie: 1 km SG-43 / SGMB kal. 7,62 mm broń osobista załogi i desantu Długość: 6550 mm 6830 mm (BTR-152W) Szerokość: 2320 mm Wysokość: 2360 mm (całkowita) 2000 mm (kadłub) Prześwit: 285 mm Masa własna: 6700 kg Masa bojowa: 8600 kg (BTR-152) - 8950 kg (BTR-152W, K) Moc jednostkowa: 12,3-12,4 KM/t Prędkość maksymalna: 75 km/h Zasięg: 550-650 km Głębokość brodu: bez przygotowania: 80 cm Szerokość rowu: 80 cm Wysokość ściany: 60 cm (C) Wikimedia.org Inetres.com Odkrywca.pl Wojny.net Warwheels.net The-blueprints.com Youtube.com
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:25, edytowano w sumie 3 razy
|
Pon, 25.03.2013, 3:23 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
Re: 1918 Peugeot AC
ad. 1918 Peugeot AC(C) Historykon via FB
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:26, edytowano w sumie 4 razy
|
Pon, 15.07.2013, 2:06 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
1948-1960 GAZ BTR-40
1948-1960 transporter opancerzony GAZ BTR-40FILMY:Cytuj: BTR-40 (ros. Бронетранспортер БТР-40) – sowiecki kołowy transporter opancerzony o napędzie 4 x 4, opracowany i produkowany w Fabryce Samochodów im. W. Mołotowa (GAZ) w Gorki. W 1947 roku w biurze projektowym zakładów GAZ pod kierunkiem W. A. Dedkowa rozpoczęto prace nad kołowym, dwuosiowym transporterem opancerzonym, o napędzie na wszystkie koła, który miał być następcą, wycofanego już z produkcji, samochodu pancernego BA-64B. Projekt transportera otrzymał oznaczenie BTR-40. Głównym konstruktorem transportera był inż. W. K. Rubcow a współpracowali z nim inż. L. W. Kostikin i inż. P. I. Muziukin. Konstrukcja została oparta na terenowym samochodzie ciężarowym GAZ-63, który produkowany był od 1946 roku. Konstruktorzy w transporterze BTR-40 zastosowali samonośne nadwozie, co było nowością w produkowanych w ZSRR pojazdach. Podwozie zastosowane w transporterze zostało skrócone w porównaniu do podwozia samochodu GAZ-63. Do jego napędu zastosowano także mocniejszy silnik. Układ przeniesienia napędu i sztywne mosty napędowe były identyczne jak w samochodzie GAZ-63. Zastosowano natomiast dodatkowo amortyzatory hydrauliczne do zawieszenia kół. Transporter wyposażony był w radiostację 10RT-12 o zasięgu 20-25 km. Transporter BTR-40 był przystosowany do przewozu 2 członków załogi oraz 8 żołnierzy desantu. Seryjna produkcję transportera BTR-40 rozpoczęto w 1948 roku. Produkowany był w wielu wersjach. Produkcję zakończono w 1960 roku, przy czym wersja przystosowana do poruszania się po torach kolejowych BTR-40ŻD była produkowana do 1969 roku. Wersje produkcyjnePodstawowa wersja BTR-40. Był budowany w dwóch wariantach: uzbrojonej – z uzbrojeniem składającym się z 2 sprzężonych wielkokalibrowych karabinów maszynowych kal. 14,5 mm ustawionych na obrotowej podstawie i osłoniętych z przodu i z boku płytami pancernymi bez uzbrojenia stałego (ta wersja stanowiła podstawę produkcji seryjnej) BTR-40A – zmienione ukształtowanie pancerza, uzbrojona w dwa sprzężone karabiny maszynowe kal. 14,5 mm. Opracowana w1950 roku. BTR-40W – zastosowano w nim koła o regulowanym ciśnieniu w oponach. Opracowana w 1956 roku BTR-40B – wersja całkowicie opancerzona, także szczelnym pancerzem od góry. Transporter posiadał urządzenie filtrująco-wentylujące oraz inne wyposażenie umożliwiające wykorzystanie go w strefie skażonej działaniem broni nuklearnej, chemicznej lub biologicznej (broń ABC). W tej wersji zastosowano także podstawę do zamontowania karabinu maszynowego o kal. 12,7 mm lub 14,5 mm, choć w standardowej wersji nie był on uzbrojony, a do walki służyło tylko uzbrojenie żołnierzy desantu. Transporter w tej wersji był przeznaczony do działań zwiadowczych. Opracowana w 1957 roku BTR-40ŻD – wersja przystosowana do jazdy po torach kolejowych. Do jazdy po szynach służyły dodatkowe małe koła montowane z przodu i z tyłu na specjalnych wspornikach. Opracowana w 1959 roku. Typ 55 - transporter BTR-40 produkowany na licencji w Chinach. SłużbaTransporter opancerzony BRT-40 od momentu wejścia do produkcji seryjnej w 1948 roku był wprowadzany do służby w armii radzieckiej. Pod koniec 1949 roku zaczęły go także otrzymywać inne armie państw bloku wschodniego, w tym także Polska, gdzie był podstawowym typem transportera opancerzonego. Użytkowany był w tych armiach do początków lat siedemdziesiątych. Według niepewnych źródeł Polska posiadała 60 transporterów BTR-40. Pod koniec lat pięćdziesiątych i na początku sześćdziesiątych transporter ten sprzedawany był również do państw arabskich i afrykańskich. Z uzbrojenia Armii Rosyjskiej, transportery zostały wycofane w roku 1993. Według danych z 2010, pojazdy typu BTR-40 pozostawały w uzbrojeniu (choćby formalnym) następujących państw: Afganistan Burundi - 20 szt. Wietnam Gwinea - 16 szt. Gwinea-Bissau - 35 szt. Izrael - 6 szt. Indonezja - 80 szt. Jemen - 60 szt KRL-D Kuba Laos Mali - 30 szt. Syria Tanzania W muzeach Muzeum Oręża Polskiego w Kołobrzegu Muzeum im. Orła Białego w Skarżysko-Kamiennej Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie - Muzeum Polskiej Techniki Wojskowej, Fort Czerniaków Dane techniczne Państwo: ZSRS Producent: Gorkowskij Awtomobilnyj Zawod im. W. Mołotowa (GAZ), Gorki (Niżny Nowogród), ZSRS Użytkownicy: ZSRS, Afganistan, Albania, Burundi, Chiny, Egipt, Gujana, Indonezja, Iran, Izrael, Jemen, Kambodża, KRL-D, Kuba, Laos, Mali, Mongolia, NRD, Polska, Somalia, Sudan, Syria, Tanzania, Uganda, Wietnam Typ pojazdu: transporter opancerzony Trakcja: kołowa Załoga: 2 + 8 Prototypy: 1947 Produkcja: 1948 – 1960 Wyprodukowanych: 8500 szt. Silnik: typu GAZ-40, 4-suwowy, rzędowy, 6-cylindrowy Układ zasilania: gaźnikowy, wolnossący Moc maksymalna: 80 KM (58 kW) przy 3400 obr./min. Przeniesienie napędu: mechaniczne Pojemność zbiornika paliwa: 122 l Pancerz: spawany z płyt walcowanych przód 11-15 mm bok 8-9 mm tył 7 mm podłoga 4 mm dach 0-6 mm Długość: 5000 mm Szerokość: 1900 mm Wysokość: 2200 mm Prześwit: 400 mm Rozstaw osi: 2700 mm Rozstaw kół: 1600 mm Masa własna: 4300 kg Moc jednostkowa: 15 KM/t Prędkość maksymalna: 80 km/h Zasięg: 430 km (po drodze) 385 km (w terenie) Kąt podjazdu: 30º Ściany: 47 cm Rowy: 35 cm Głębokość brodzenia: 90 cm Uzbrojenie: 1 km SGMB kal. 7,62 mm broń osobista załogi i desant (C) Wikimedia.org Militarni.pl Btr40.tripod.com Flickr.com The-blueprints.com Youtube.com
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:26, edytowano w sumie 3 razy
|
Nie, 16.02.2014, 0:41 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
1921 Samochód pancerny "Korfanty"
1921 Samochód pancerny "Korfanty"replika Cytuj: Samochód pancerny Korfanty to polski improwizowany samochód pancerny z okresu III powstania śląskiego. maju 1921 roku w trakcie III powstania śląskiego składająca się z marynarzy kompania, dowodzona przez por. marynarki Roberta Oszka, została zmotoryzowana, przejmując samochody ciężarowe zarekwirowane w hucie Baildon. Postanowiono wtedy, że niektóre z nich zostaną opancerzone. Pierwszy z tych samochodów został zbudowany przez inż. Woźniaka, przy pomocy por. mar. Oszka zaledwie w ciągu trzech dni. Podstawą samochodu stała się prawdopodobnie rama samochodu ciężarowego Magirus. Została ona opancerzona walcowaną blachą stalową wyprodukowaną w hucie Baildon. Pojazd otrzymał imię Korfanty. Zaraz po oddaniu do użytku wszedł w skład kompanii por. Oszka, która oprócz tego samochodu dysponowała jeszcze kilkoma pojazdami ciężarowymi. "Korfanty" walczył w ramach Grupy „Północ” w rejonie Kędzierzyna. W dniach 21-27 maja wziął udział w walkach w rejonie Góry Św. Anny. Po zakończeniu powstania samochód pancerny „Korfanty” wysłano prawdopodobnie do muzeum w Krakowie. Dalsze jego losy nie są znane. Dane techniczne Państwo: Polska Producent: Huta Baildon, Katowice, Polska Typ pojazdu: samochód pancerny Trakcja: kołowa Załoga: 7-9 Prototypy: 1921 Wyprodukowanych: 1 szt. Pancerz: z płyt walcowanych Długość: ok. 5950 mm Wysokość: ok. 2400 mm Masa bojowa: ok. 6500 kg Uzbrojenie: 4 – 5 karabiny maszynowe MG 8/15 kal. 7,92 mm Użytkownicy: Polska (C) Wikimedia.org Opolskie.regiopedia.pl Dobroni.pl Mps.cal.pl PS. strona na Facebook'u https://www.facebook.com/media/set/?set=a.510894062312298.1073741832.451892078212497&type=3
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:27, edytowano w sumie 2 razy
|
Pią, 11.07.2014, 15:00 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
1915 Ehrhart M17
1915 Samochód pancerny Ehrhart M17 ("Pułkownik Kazimierz Grudzielski")Cytuj: Powstanie Prototyp samochodu pancernego powstał w 1915 roku. Kiedy w czasie I wojny światowej zdecydowano, aby utworzyć w armii niemieckiej więcej jednostek pancernych, złożono zamówienie firmie Ehrhardt. Pojazdy wykonano na podwoziu ciężarówki (4x4) EV/4. Nie szukano innych producentów, bo Daimler i Bussing miały zajęte całe moce produkcyjne. Pierwsze 12 samochodów pancernych Ehrhardt zbudowano w 1917 roku. Utworzyły one Panzer Kraftwagen MG Züge 2, 3, 4, 5 i 6. Każdy po 2 samochody oraz transport wspierający. 20 kolejnych aut zamówiono pod koniec 1917 roku. Niektóre samochody wzięły udział w walkach z Rumunią w 1917 roku, a potem na froncie Ukraińskim w 1918. Po wojnie, wewnętrzne niepokoje w Niemczech oraz zagrożenie wschodnich granic spowodowało, że złożono zamówienie na 20 kolejnych samochodów tego typu w 1919 roku. Miały one jednak słaby pancerz, gdyż wyniszczony niemiecki przemysł hutniczy nie mógł dostarczyć lepszych płyt pancernych. Samochód pancerny Ehrhardt M17 w Polsce Zdobyty 7.02.1919 przez Powstańców Wielkopolskich, a konkretnie przez kompanię z Rogoźna. Włączony do Armii Powstańczej pod nazwą 'Pułkownik Kazimierz Grudzielski'. Brał udział w walkach z Niemcami w okolicy Zamościa (19-20arca 1920 roku). Następnie w dyspozycji Frontu Wielkopolskiego. 20 września 1920 roku w II Dywizjonie Sam. Panc. w Poznaniu. Bierze udział w III Powstaniu Śląskim jako 'Górny Śląsk - Alzacja'. W czasie Powstania Śląskiego dowodzić miał nim Francuz - Ensign Forestier. Podobno stąd wzięła się nazwa „Alzacja”. Od listopada 1925 roku w II Szwadronie Sam. Panc. (nr. rej. 825). Wycofany z eksploatacji w końcu lat dwudziestych i prawdopodobnie złomowany. Konstrukcja Ehrhardt M17 był jednym z kilkudziesięciu samochodów pancernych wykonanych na podwoziu terenowej ciężarówki EV/4. Ten szary, stalowy pojazd na przedzie miał wymalowany duży krzyż pruski. Był wysoki 2,9 m, długi 5,3 m, szeroki 2 m, osiągał maksymalną prędkość 60 km/h. Był wyposażony w silniki o mocy 85 hp, napęd na cztery koła i skrzynię biegów z sześcioma przednimi i sześcioma wstecznymi biegami. Układ ten umożliwiał dwom kierowcom jazdę do przodu i wsteczną. Wóz był opancerzony płytami stalowymi grubości 6 mm (przednie) i 4 mm (boczne). Na dachu miał umieszczoną wieżę w kształcie kopuły z otworami strzelniczymi. Uzbrojony był w cztery ckmy. Dane techniczne: Załoga: 8-9 Długość: 5300 mm Szerokość: 2000 mm Wysokość: 2900 mm Pancerz: 4-6 mm Źródła Janusz Magnuski, 'Samochody pancerne Wojska Polskiego 1918-1939', WiS; Warszawa 1993 Jan Tarczyński, K. Barbarski, A. Jońca, 'Pojazdy w Wojsku Polskim - Polish Army Vehicles - 1918-1939'; Ajaks; Pruszków 1995. A. Jońca, R. Szubański, J. Tarczyński, 'Wrzesień 1939 - Pojazdy Wojska Polskiego - Barwa i broń'; WKŁ; Warszawa 1990 ' Broń strzelecka i sprzęt artyleryjski formacji polskich i WP w latach 1914-1939' A.Kontankiewicz http://www.dlapolski.pl/Powstancza-epopeja-art4340.htm/Jarek Zapała/ (C) Dobroni.pl Jasnagora.com Boltcutterdesign.com
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:27, edytowano w sumie 2 razy
|
Śro, 16.07.2014, 23:07 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
1916-1919 Ehrhart E-V/4 "Górny Śląsk-Alzacja"
1916-1919 Samochód pancerny Ehrhart E-V/4 ("Górny Śląsk-Alzacja") Cytuj: Samochód pancerny Ehrhardt E-V/4 – niemiecki ciężki samochód pancerny z okresu I wojny światowej.
W 1915 roku dowództwo armii niemieckiej zamówiły w firmach trzy prototypy samochodów pancernych, jedną z tych firm była wytwórnia samochodów Heinrich Ehrhardt Automobilewerke AG w Zella-Mehlis, w której opracowano samochód pancerny na podwoziu samochodu ciężarowego typu E-V/4 i opancerzony płytami walcowanymi z firmy Friedrich Krupp AG. W 1916 roku prototyp tego samochodu włączono w skład doświadczalnego oddziału samochodów pancernych, w którego składzie wziął udział w walkach na terenie Rumunii. W 1917 roku zamówiono 12 samochodów tego typu, które oznaczono jako Ehrhardt M 1917. Samochody seryjne różniły się od prototypu m.in. miały ruchomą wieżę, ulepszone opancerzenie, a także były wyposażone w radiostację. Samochody te znalazły się w utworzonych specjalnie sześciu plutonach samochodów pancernych, w każdym z nich znalazły się ta samochody pancerne. Plutony włączono do walki, w których uczestniczyły do momentu zakończenia I wojny światowej. Jeszcze w 1917 roku zamówiono kolejną serię samochodów w ilości 20 sztuk, których budowę zakończono dopiero w 1919 roku, już po zakończeniu I wojny światowej. Samochody te oznaczono jako Erhardt M 1919 i różniły się od samochodów M 1917 gorszej jakości opancerzeniem. Użycie Wojska niemieckie Samochody pancerne Erhardt E-V/4 znalazły się na wyposażeniu armii niemieckiej w składzie specjalnie utworzonych plutonów samochodów pancernych. Brały udział w działaniach wojennych armii niemieckiej w Europie. Wojsko Polskie Po wybuchu powstania wielkopolskiego użyto ich w walkach przeciwko powstańcom. W dniu 7 lutego 1919 roku jeden z takich samochodów został zdobyty przez oddział powstańczy na szosie Chodzież – Oborniki. Następnie został skierowany do Poznania, gdzie w dniu 21 lutego rozkazem dziennym nr 48 dowódcy Armii Wielkopolskiej otrzymał nazwę Kazimierz Grudzielski. W dniach 19-20 marca wziął on udział w walkach pod Zamościem przeciwko oddziałom niemieckim wspartymi przez pociąg pancerny. W czasie III Powstania Śląskiego samochód został skierowany na Śląsk, a jego dowódcą został ochotnik z Alzacji podchor. A. Forrestier. Otrzymał wtedy nową nazwę Górny Śląsk-Alzacja i włączony w skład II dywizjonu samochodów pancernych Karola Walerusa. W składzie tego dywizjonu brał udział w walkach w rejonie Kędzierzyna w dniach 5-7 maja 1921 roku oraz w dniu 21 maja pod Żyrową. Po zakończeniu III Powstania Śląskiego samochód wrócił do Poznania, gdzie włączono go w skład 2 dywizjonu samochodów pancernych. W listopadzie 1925 roku skierowano go do Warszawy, gdzie wszedł w skład 2 szwadronu samochodów pancernych. W 1928 roku został skreślony ze stanu szwadronu i prawdopodobnie przekazany na złom. Producent: Heinrich Ehrhardt Automobilewerke AG, Zella-Mehlis, Cesarstwo Niemieckie Użytkownicy: Niemcy, Polska, Litwa Typ pojazdu: samochód pancerny Trakcja: kołowa Załoga: 8-9 Prototypy: 1916 Produkcja: 1916 – 1919 Egzemplarze: 33 (1 w Wojsku Polskim) Silnik: Ehrhardt, gaźnikowy, rzędowy, 4-cylindrowy Moc maksymalna: 80 KM przy 1200 obr./min. Pojemność zbiornika paliwa: 190 l Pancerz: nitowany z płyt walcowanych, grubość: 4 – 9 mm Uzbrojenie: 3 – 5 karabiny maszynowe MG 8/15 kal. 7,92 mm Długość: 5300 mm Szerokość: 2000 mm Wysokość: 2850 mm Prześwit: 320 mm Masa: 7750 kg Moc jedn.: 10,3 KM/t Prędkość maksymalna: 61,3 km/h Zasięg: 250 km (C) Wikipedia.org Odkrywca.pl Director.io
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski, Sob, 12.08.2023, 5:28, edytowano w sumie 1 raz
|
Czw, 17.07.2014, 23:19 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
Samochód pancerny "Powstaniec"
Samochód pancerny "Powstaniec"(C) Dobroni.pl Historiezapomniane.blogspot.com
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski, Sob, 12.08.2023, 5:28, edytowano w sumie 1 raz
|
Sob, 19.07.2014, 23:21 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
1939 PZInż 222
1939 Transporter PZInż 222Wikipedia napisał(a): PZInż 222 to polski prototypowy półgąsienicowy transporter piechoty z okresu dwudziestolecia międzywojennego. Według przedwojennych planów miał to być podstawowy pojazd oddziałów polskiej kawalerii zmotoryzowanej.
W roku 1938, w Biurze Studiów PZInż. inż. Edward Habich opracował projekt lekkiego, półgąsienicowego transportera opancerzonego. Nowy pojazd miał powstać z wykorzystaniem elementów samochodu Polski Fiat 618. W oparciu o projekt zbudowany prototyp oznaczony jako PZInż 222. Pod koniec 1938 roku poddano go próbom labolatoryjno-terenowym, które pojazd przeszedł pozytywnie. Produkcję planowano rozpocząć w połowie 1939 roku.
Podstawową wersją pojazdu PZInż 222 był półgąsienicowy transporter piechoty. Planowano też stworzenie pojazdów w wersjach specjalistycznych - np. wóz zwiadowczy, wóz telefoniczny oraz ciągnik artyleryjski (do holowania lekkich działek i nasłuchowników Goertza).
Ocenia się, że do początku wojny oprócz prototypu zdołano wyprodukować 12 transporterów w wersji podstawowej. Latem 1939 roku pojazdy te przechodziły ostatnie badania w 10 Brygadzie Kawalerii i prawdopodobnie ta jednostka użyła ich w czasie kampanii wrześniowej.
Dane techniczne Państwo: Polska Producent: Państwowe Zakłady Inżynierii (PZInż) Typ pojazdu: transporter półgąsienicowy Trakcja: półgąsienicowa Prototypy: 1938 Okres produkcji: 1939 Wyprodukowanych: ok. 13 egzemplarzy Silnik: typu PZInż. 357 (Polski FIAT 118A), 4-suwowy, rzędowy, 4-cylindrowy, gaźnikowy Pojemność skokowa: 1 944 cm³ Moc maksymalna: 45 KM (33,8 kW) przy 3600 obr./min. Długość: 4815 mm Szerokość: 1800 mm Wysokość: 2150 mm (z budą) Rozstaw osi: 3050 mm Prześwit: 280 mm Masa: 2850 kg Prędkość maksymalna: 42 km/h (na drodze) 22 km/h (w terenie) (C) Wikimedia.org Mario-hobby.prv.pl Wikipedia.org
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski, Sob, 12.08.2023, 5:29, edytowano w sumie 1 raz
|
Nie, 20.07.2014, 14:30 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
PZInż 202 (prototyp)
transporter półgąsienicowy PZInż 202 [prototyp]Wikipedia napisał(a): PZInż 202 to polski projekt kołowo-gąsienicowego ciągnika artyleryjskiego z okresu przed II wojną światową. Przewidziany do holowania przyczepy lub działa o masie do 5000 kg., jednocześnie przewożąc ładunek o masie do 1900 kg. Pojazd przewidziano też jako podstawę samobieżnego działa przeciwlotniczego. Wyposażony w silnik w silnik wysokoprężny PZInż. 135 (Saurer CR1D) o mocy 65 KM (47,8 kW). W planie było też użycie silnika gaźnikowego, PZInż. 705 o mocy 75 KM (55,2 kW). Koła nośne gąsienic zawieszone były na drążkach skrętnych, a koła przedniej osi niezależnie, na wahaczach i resorze poprzecznym. Wyprodukowano do wojny kilka prototypów, które pomyślnie przeszły próby i badania, jednakże wybuch wojny uniemożliwił rozpoczęcie produkcji seryjnej. (C) Dobroni.pl Mtg.domek.org Odkrywca.pl Wikipedia.org Jońca Adam, Szubański Rajmund, Tarczyński Jan - Wrzesień 1939 Pojazdy Wojska Polskiego Barwa i broń; Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa, 1990
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski Sob, 12.08.2023, 5:29, edytowano w sumie 2 razy
|
Pon, 21.07.2014, 1:47 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
PZInż 152 (prototyp)
ciągnik artyleryjski PZInż 152 [prototyp]Cytuj: PZInż 152 to polski projekt gąsienicowego ciągnika artyleryjskiego z okresu przed II wojną światową. Przewidziany do holowania armat artylerii ciężkiej, uciąg na haku 5000 kg. Wyposażony w silnik gaźnikowy PZInż. 725 o mocy 100 KM (73,6 kW) przy 2800 obr./min. Większość podzespołów pojazdu była zunifikowana z zatwierdzonym do produkcji czołgiem rozpoznawczym 4TP. Do wybuchu wojny zdołano wyprodukować parę prototypów. (C) Mtg.domek.org Dobroni.pl Dws.org.pl Odkrywca.pl Aviarmor.net Wikipedia.org Jońca Adam, Tarczyński Jan, Szubański Rajmund - Wrzesień 1939 Pojazdy Wojska Polskiego Barwa i broń; Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa, 1990
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski, Sob, 12.08.2023, 5:30, edytowano w sumie 1 raz
|
Wto, 22.07.2014, 10:07 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
Defilada Święto Niepodległości 11.11.2015
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski, Sob, 12.08.2023, 5:31, edytowano w sumie 1 raz
|
Nie, 15.11.2015, 0:39 |
|
|
kulikowski
Postów: 7519 Miejscowość: Warszawa
|
1968-1985 GAZ 71 (GT-SM)
1968-1985 GAZ 71 (GT-SM) Wikipedia.org Girtek.ru Militaryarms.ru Russki-ya.blogspot.com Sptechnika.ru Grifon-kamaz.ru The-blueprints.com Transporter gąsienicowy z silnikiem V8 od ZIL 130, następca modelu GAZ 47 GT-S. Występował również pod nazwą GT-SM (od ros. Gąsienicowy Transporter- Śniegobagnojazd Modernizowany). FILM: Youtube.com Dane techniczne:Producent: Gorkowskij Awtomobilnyj Zawod, Gorki (ob. Niżny Nowogród), ZSRS Okres produkcji: 1968-1985 Nadwozie: kabina 2-os. ze skrzynią ładunkową i 2 ławeczkami dla 10 osób z plandeką Liczba miejsc: 2 w kabinie + 10 na skrzyni ładunkowej Silnik: typu GAZ 71 (ZMZ 66), benzynowy, gaźnikowy, widlasty 8-cylindrowy, chłodzony cieczą Pojemność skokowa: 4250 ccm Moc maksymalna: 115 KM (84,6 kW) Stopień sprężania: 6,7:1 Maksymalny moment obrotowy: 2789 Nm Skrzynia biegów: manualna 4-biegowa z przekładnią rozdzielczą (z GAZ 66) Długość: 5390 mm Szerokość: 2582 mm Wysokość: 1740 mm Rozstaw osi: 3630 mm Rozstaw kół: 2180 mm Prześwit: 380 mm Wysokość przestrzeni ładunkowej: 1130 mm Masa własna: 3750 kg Ładowność: 1000 kg Masa holowanej przyczepy: 2000 kg Masa całkowita: 4950 kg Pojemność zbiorników paliwa: 3×232,5 L+77,5 L (łącznie 775 L) Kąt natarcia: 35° Kąt zejścia: 25° Prędkość maksymalna: 55 km/h na lądzie 6 km/h w wodzie Zużycie paliwa: 100-150 L/100 km na drodze 200 L/100 km w ciężkim terenie Głębokość brodzenia: 1,2 m Moc jednostkowa: 23,1 KM/t Nacisk jednostkowy na grunt: 0,17 kg/cm² Zasięg: ok. 500 km Gąsienice 83-segmentowe (C) Wikipedia.org Girtek.ru Militaryarms.ru Russki-ya.blogspot.com Sptechnika.ru Grifon-kamaz.ru The-blueprints.com Youtube.com
_________________ no i jest! Solidarni z Ukrainą
Ostatnio edytowany przez kulikowski, Sob, 12.08.2023, 5:31, edytowano w sumie 1 raz
|
Śro, 28.04.2021, 21:21 |
|
|
Kto jest online |
Użytkownicy przeglądający to forum: Brak zarejestrowanych użytkowników oraz 9 gości |
|
Nie możesz zakładać nowych tematów na tym forum Nie możesz odpowiadać w tematach na tym forum Nie możesz edytować swoich postów na tym forum Nie możesz usuwać swoich postów na tym forum
|
| |